We zeggen te vaak sorry (én we doen het verkeerd).

"Sorry dat ik te laat ben", "Sorry dat ik nu pas reageer op je e-mail", "Sorry dat ik je verjaardag vergat", "Sorry dat ik je niet eerder heb gebeld". We bieden heel vaak onze excuses aan voor allerlei kleine foutjes die we maken. Té vaak, volgens psychologe Harriet Lerner, die het fenomeen van excuses al twee jaar bestudeert.

Zij waarschuwt ons in haar boek Why won't you apologise ("Waarom zou je je niet verontschuldigen") voor de gevaren van een overvloed aan excuses. Want als je je té veel excuseert voor dingen die eigenlijk helemaal niet zo erg zijn, hebben de excuses uiteindelijk geen waarde meer. Je riskeert dan dat je excuses niet meer gehoord worden als het eens echt nodig is.

Harriet geeft ook advies over hoé we best onze excuses aanbieden. Eerst en vooral: hou het kort, maak er geen lang verhaal van. Begin na je sorry ook niet over jezelf. Zoals in "Sorry, wat ben ik toch een verstrooide mens". Want het gaat niet over jou.

De grootste fout? Je "sorry" laten volgen door een "maar":
"Sorry, maar ik vind dat je te weinig luistert." Alles wat volgt na "maar", maakt je sorry eigenlijk nep.

Tenslotte zegt Harriet dat je ook geen mirakels mag verwachten van verontschuldigingen. Als je echt een grove fout hebt gemaakt met grote gevolgen voor de andere persoon, dan zijn verontschuldigingen onvoldoende om het goed te maken. Excuses kunnen een goed begin zijn, maar soms is het veel belangrijker om ook iets te doén.

Koen Van Kelecom



Echt Waar?! Lees- en speelboek Nederlands nu te koop voor 19 euro i.p.v. 29,5 euro!

Tweeten